Η βαθειά ρίζα της πολιτικής μας κακοδαιμονίας

vΦωτό άρθρωνΤου Στέφανου Ανδριάνη*

 Δημοσιεύτηκε στην έγκριτη εφημερίδα ‘’Χανιώτικα Νέα’’ στις 23 Μαΐου 2012

 Σε άρθρο μου,  στην έγκριτη εφημερίδα ‘’Χανιώτικα Νέα’’ στις 10 Αυγ. 2007 με τίτλο ‘’Ξεχωριστή η σημασία της ψήφου μας  σ’ αυτές τις εκλογές’’, έγραφα  μεταξύ άλλων τα εξής:

« Κοιτάζοντας πίσω στο πολιτικό σκηνικό του χθες  θεωρώ ότι έφτασε η ώρα που  με την ψήφο μας:
  –    Φρενάρουμε την πορεία εκείνων των παλαιοκομματικών πολιτικών παραγόντων, που οι κύριες ικανότητες και η προσφορά τους εστιάζονται στις ρουσφετο-πελατειακές σχέσεις, και
  –  Γυρίζουμε την πλάτη σε πρόσωπα που δεν θα αναδεικνύονταν  πολιτικά, χωρίς προσωπικούς μηχανισμούς.
 –      Αν συνεχίσουμε  να στηρίζουμε τέτοια πρόσωπα, το μόνο που εξασφαλίζουμε είναι ένα διαρκές τέλμα στο νομό  και,  ..…»     

    Δυστυχώς η πλειονότητα των ψηφοφόρων συνέχισε να επιλέγει με στρεβλά κριτήρια τους πολιτικούς των κομμάτων εξουσίας της χώρας.  Έτσι για δεκαετίες η πλειονότητα των πολιτικών εξουσίας έκαναν επιστήμη την  πελατειακή πολιτική και τον γλοιώδη λαϊκισμό, συναινούσαν ή ανεχόταν τον επί δεκαετίες καταστροφικό υπερδανεισμό της χώρας και την κατασπατάληση των πόρων και συνέβαλαν μέσα από μια άκριτη κρατικίστικη πολιτική, στον ευνουχισμό της παραγωγικής ζωντάνιας της χώρας.

ΦΤΑΙΕΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ;

Φταίει άραγε το πολιτικό σύστημα της χώρας που βάλλεται από παντού ως υπαίτιο για το σημερινό χάλι της χώρας; Εκτιμώ όχι.

Η χώρα μας, έχει κοινοβουλευτική δημοκρατία με πληθώρα πολιτικών φορέων που εκφράζουν πολιτικά και ιδεολογικά όλες τις πολιτικές και ιδεολογικές τάσεις της Ελληνικής κοινωνίας, όπως και στις λοιπές ευρωπαϊκές χώρες, τις οποίες   κυβερνούν κεντροαριστερά και κεντροδεξιά κόμματα, είτε με μονοκομματικές είτε με πολυκομματικές κυβερνήσεις.  Όμως παρά  τα οικονομικά τους προβλήματα,  καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν αποδιοργάνωσε την παραγωγική της βάση και δεν οδηγήθηκε στο χείλος της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, όπως  έγινε εδώ.  Κατά τη γνώμη μου το κέντρο του ελληνικού προβλήματος η ρίζα της κακοδαιμονίας μας, δεν είναι το πολιτικό σύστημα.  Είναι η φυσιογνωμία, τα χαρακτηριστικά και οι ικανότητες του σώματος των πολιτικών, που ο ίδιος ο λαός επιλέγει.

Επί δεκαετίες οι κυρίαρχες συγκρούσεις κομμάτων και πολιτικών, εξαντλούνταν στο μοίρασμα, με πελατειακά κριτήρια, τόσο των δισεκατομμυρίων δανεικών, όσο και των πολλών δεκάδων δωρεάν δισεκατομμυρίων από την ΕΕ, που βέβαια προοριζόταν για τον εκσυγχρονισμό της γεωργίας.

Φυσικά το μείζον μέρος της ευθύνης αντιστοιχεί σε εκείνους τους πολιτικούς που αντί να αποδυναμώνουν, λάδωναν συνεχώς την πελατειακή μηχανή.

………………………………………………………………………………………………….   Έτσι, με το ξέσπασμα της κρίσης ολόκληρο το πολιτικό σύστημα βρέθηκε με πολύ λίγα στελέχη, εκλεγμένα ή μη, ικανά να επεξεργαστούν σχέδια αναδιάρθρωσης της χώρας και να ‘’νοικοκυρέψουν‘’ τα οικονομικά της.

 

ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΕΞΟΔΟΣ;

Το ζητούμενο σήμερα για τη χώρα είναι αφ’ ενός να μην καταρρεύσει και αφ’ ετέρου να ζωντανέψει η κατεστραμμένη  παραγωγική της βάση. Όταν αρχίσει να παράγεται πλούτος, τότε θα έχει νόημα και η όποια σύγκρουση για το ποιο κόμμα θα τον κατανείμει δικαιότερα.

Ο Αϊνστάιν είχε διατυπώσει την άποψη  ότι ένα πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί στο συνειδησιακό επίπεδο που το δημιούργησε. Κατά την εκτίμησή μου εννέα στα δέκα παραδοσιακά πολιτικά πρόσωπα εξουσίας δεν μπορούν να δώσουν πλέον τίποτε διαφορετικό απ’ ότι μέχρι σήμερα.

Για να ξεκινήσει το δύσκολο καινούργιο, χρειάζεται να αλλάξει δραστικά η ποιότητα των πολιτικών προσώπων στα κόμματα που διεκδικούν κυβερνητικό ρόλο.  Ποιο κόμμα άραγε (από εκείνα με ευρωπαϊκό προσανατολισμό), μπορεί σήμερα χωρίς δραστικές αλλαγές να παρουσιάσει ένα πλήρες αξιόπιστο και ρεαλιστικό ‘’καλό μνημόνιο’’  για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση που παράλληλα θα είναι πειστικό και όχι πολεμικό, προς τις χώρες της Ευρώπης; Π.χ. Μπορεί η ΝΔ με μια απλή διεύρυνση-αναπαλαίωση που σχεδιάζει;  Μπορεί ο οραματικός ΣΥΡΙΖΑ  με ένα πρόγραμμα, ‘’καταγγέλλουμε και μετά βλέποντας και κάνοντας’’ και με δεδομένο ότι για κάθε απόφαση θα πρέπει προηγουμένως να συζητούν και να συμφωνούν κάθε φορά οι δώδεκα αποκλίνουσες συνιστώσες του; (Δηλ περισσότεροι απ’ όσοι σε μια ενδεχόμενη οικουμενική κυβέρνηση).  Μπορεί το ΠΑΣΟΚ με το Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης  που παρουσίασε στις 27 Απριλίου, κάνοντας απλή αναπαλαίωση, χωρίς να ξηλωθεί πριν το πελατειακό κράτος και να στηθεί το νέο παραγωγικό μοντέλο της χώρας, σύμφωνα με τον πρόεδρό του, στις 17/5; Ανάλογο είναι το ερώτημα και για τα λοιπά κόμματα με ευρωπαϊκό προσανατολισμό. (Το ΚΚΕ λέει ξεκάθαρα όχι στην ΕΕ)

Οι εκλογές που έρχονται  σίγουρα είναι η αρχή συγκρότησης του κεντροδεξιού και του κεντροαριστερού πόλου στη χώρα μας, κατά το ανάλογο των λοιπών χωρών της ΕΕ.

Φαίνεται πια υποχρεωτικό ότι ο  ίδιος ο λαός, ανεξάρτητα από ποιο κόμμα  πιστεύει ότι τον εκφράζει, πρέπει να πιέσει τις κομματικές ηγεσίες να εμπλουτίσουν με πολύ περισσότερα ικανά στελέχη τα κόμματα, ώστε οι επόμενες κυβερνήσεις, μονοκομματικές ή πολυκομματικές, κεντροδεξιές ή κεντροαριστερές να μην παραπαίουν.

Μόνο με ισχυρό μήνυμα  προς το πολιτικό σύστημα από τον ίδιο το λαό, για αξιοκρατία στα πρόσωπα, θα εμπλουτιστεί η πολιτική κονίστρα με ικανούς, οι οποίοι ενώ υπάρχουν, απέχουν από τα κοινά.

                          Στέφανος  Ανδριάνης
                      –   Αντισ/γος ε.α , Πολιτ. Μηχανικός,
                      –  πρώην αιρετός της Δημοτικής Αυτοδιοίκησης  ν. Χανίων.
                      –  πρώην Πρόεδρος & Διευθ. Σύμβουλος των ΕΑΣ ΑΒΕΕ,  (ΕΒΟ-ΠΥΡΚΑΛ) 

Η καταχώρηση αναρτήθηκε στην κατηγορία Ανάλυση από admin. Καταχωρήστε στους σελιδοδείκτες τον σύνδεσμο.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *