Του Στέφανου Ανδριάνη*
Αναγνώστες της πρότασής μου (στην εφημ. ”Χανιώτικα Νέα” και στο www.aksiokratia.gr), για το πώς οι ίδιοι οι πολίτες πρέπει να επιβάλλουν την Αξιοκρατία στην εξουσία, μου διατύπωσαν την απαισιοδοξία τους, για το αν το μπορούν αυτό οι Έλληνες.
Παρορμητικά μου ήρθε η απάντηση ότι ακόμη και αν δεν το μπορούσαμε μέχρι σήμερα, πρέπει να το μπορέσουμε τώρα γιατί η χώρα έχει φτάσει στα μη περαιτέρω. Αφού υπάρχουν άλλοι λαοί, στο μέγεθος περίπου της χώρας μας μέσα στην Ευρώπη που τα κατάφεραν καλλίτερα, πρέπει να μπορέσουμε κι εμείς! Διαφορετικά θα έχουμε ‘’τρόϊκες στο κεφάλι μας’’ ….και τον επόμενο αιώνα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Απόψεις για τις ευθύνες και, του ίδιου του λαού για την κατάσταση, αλλά και απαισιοδοξία για τη μελλοντική τύχη του, διατύπωσαν κατά καιρούς πολλοί διανοητές.
Εκτίμησα ότι είναι χρήσιμο για τους πολίτες που θέλουν να κλείσουν την πόρτα στην πελατειακή σχέση τους με τους πολιτικούς και την πολιτική του παρελθόντος, να παραθέσω ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τις θέσεις του Κορνήλιου Καστοριάδη1, μέσα από συνεντεύξεις του τη 10ετία του ’90, σχετικά με την Ελληνική ιδιαιτερότητα, όπως έχουν δημοσιευτεί εκτενώς στο διαδίκτυο:
– … Βλέπουμε, ότι οι πολιτικές κατατάξεις και διαιρέσεις είναι συχνά σχετικές με τα πρόσωπα των «αρχηγών» και όχι με ιδέες, με προγράμματα, ούτε καν με “ταξικά” συμφέροντα. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι η στάση απέναντι στην εξουσία. Στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το κράτος εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του ντοβλετιού, δηλαδή μιας αρχής ξένης και μακρινής, απέναντι στην οποία είμαστε ραγιάδες και όχι πολίτες. Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες. Το αποτέλεσμα είναι η φαυλοκρατία ως μόνιμο χαρακτηριστικό.
– …. Μπορούμε όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό, ερήμην του ελληνικού λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός -όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα. (σ.σ Όσο και αν δεν συμφωνούμε -αρκετοί-, με όλες τις κοινωνικοπολιτικές θέσεις και αναλύσεις του Κορν. Καστοριάδη, αναμφίβολα οι παραπάνω θέσεις του για την Ελλάδα, είναι πλήρως εντός θέματος!) Επί μακρόν, οι πολιτικοί που εκλέγαμε καλλιέργησαν ένα γλοιώδη λαϊκισμό. Για όλα τα δεινά έφταιγαν ‘’άλλοι΄΄. Παρασυρθήκαμε και τον ανεχθήκαμε. Αποτέλεσμα: να αφαιρεθεί από τον ενεργό πολίτη υπευθυνότητα απέναντι στην πολιτική και κοινωνική λειτουργία και να ενισχυθεί η παθητική στάση, να αναμένουμε μικρούς ή μεγάλους σωτήρες, να λύσουν τα προβλήματα της χώρας και τα δικά μας, με ”ρουσφέτια”. Ας μας γίνουν τα παθήματα, μαθήματα και ας ψηφίζουμε στο μέλλον με άλλα κριτήρια, τα πολιτικά πρόσωπα που στέλνουμε να μας εκπροσωπούν, γιατί στις μειωμένες ικανότητες της πλειονότητας αυτών των προσώπων είναι κυρίως το πρόβλημα.* Ο Στέφανος Ανδριάνης είναι Αντισ/γος ε.α , Πολιτ. Μηχανικός
- (1922-1997).Φιλόσοφος, οικονομολόγος και ψυχαναλυτής, συγγραφέας. Διευθυντής σπουδών στην Σχολή Ανωτέρων Σπουδών Κοινωνικών Επιστημών του Παρισιού από το 1979 και φιλόσοφος της αυτονομίας. Υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές του 20ου αιώνα (Wikipedia).
