Του Στέφ. Ανδριάνη
Η πρόσφατη απόρριψη από την Τρόϊκα μιας ελληνικής πρότασης για διατήρηση της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας μεταξύ των οποίων και τα ΕΑΣ (ΕΒΟ-ΠΥΡΚΑΛ), (Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα) φέρνει στο προσκήνιο με δραματικό τρόπο τη διαχρονική έλλειψη στόχων και στρατηγικής για την παραγωγή αμυντικού υλικού από τη χώρα, από τα υπεύθυνα Υπουργεία Άμυνας και Οικονομικών καθώς και την διαχρονική απραξία για την τύχη τους και ιδιαίτερα από την έναρξη εφαρμογής των μνημονίων. Είχα την τιμή να υπηρετήσω ως Πρόεδρος και ως Διευθύνων Σύμβουλος στα ΕΑΣ από το 2010 μέχρι το 2012 (οπότε και παραιτήθηκα).
Ως διοίκηση, είχαμε προωθήσει στα δυο υπεύθυνα υπουργεία από το 2010, Στρατηγικό Σχέδιο αναδιάρθρωσης και εξυγίανσης της εταιρίας, εξορθολογισμό της απασχόλησης του προσωπικού και επιθετική εξαγωγική πολιτική.
Το σχέδιο βασιζόταν σε δυο θεμελιώδεις παραδοχές: α) Η λειτουργία των ΕΑΣ εξακολουθεί να είναι αναγκαία για τις Εν. Δυνάμεις της χώρας και, β) Η συνέχιση της λειτουργίας τους, έχει τη δυνατότητα να στηριχθεί στις εξαγωγές, προκειμένου να μην επιβαρύνουν πλέον τον κρατικό Π/Υ. (Το σχέδιο πρόβλεπε κλείσιμο ανενεργών εργοστασίων, αξιοποίηση ακίνητης περιουσίας κλπ)
Η πρόταση συνάντησε αμέσως τη σκληρή άρνηση και πολεμική των συνδικαλιστών της εταιρίας. Από την άλλη, οι ηγεσίες των δυο υπεύθυνων υπουργείων αφ’ ενός λόγω των συνδικαλιστικών αντιδράσεων αλλά και λόγω έλλειψης στρατηγικών στόχων και πολιτικού προσανατολισμού πώς να χειριστούν το θέμα, αδιαφόρησαν για την πρόταση αναδιάρθρωσης, αλλά και για την περεταίρω πορεία και τελική τύχη των ΕΑΣ. (το Υπ. Οικ. συντηρούσε απλά τη λειτουργία με επιχορηγήσεις από καιρό σε καιρό, ίσα ίσα για να μην κλείσουν).
ΤΑ ΕΑΣ ΜΠΟΡΟΥΝ!
Σήμερα που τα ΕΑΣ αντιμετωπίζουν το φάσμα του κλεισίματος τίθεται το ερώτημα.
Έχουν άραγε ισχυρά σημεία να σταθούν στο διεθνή στίβο παραγωγής αμυντικού υλικού, όχι μόνο για να υποστηρίζουν την εθνική αμυντική μας ισχύ αλλά και να εισάγουν συνάλλαγμα στη χώρα;
Η απάντησή μου είναι απερίφραστα ναι, (αφού βέβαια αναδιαρθρωθούν προκειμένου να γίνουν ανταγωνιστικά) και στηρίζεται στην συσσωρευμένη τεχνογνωσία και τις παραγωγικές δυνατότητες των υποδομών.
Πχ. Έχουν αναπτύξει διεθνώς αναγνωρισμένα πρότυπα πυρομαχικά και εκτελούν παραγγελίες για ξένες, ευρωπαϊκές και μη ένοπλες δυνάμεις, ενώ υπάρχει έντονο ενδιαφέρον και από μεγάλες ξένες εταιρίες αμυντικού υλικού. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της αμερικανικής ΑΤΚ με προοπτική παραγγελίας, ύψους άνω των 100 εκ. δολ., καθώς και το ενδιαφέρον μεγάλου ευρωπαϊκού στρατού για άλλο νέο πρότυπο πυρομαχικό των ΕΑΣ. Επίσης έχει εξασφαλίσει το πρόγραμμα συντήρησης των πυραύλων PATRIOT, σημαντικές παραγγελίες πυρομαχικών από τον Ελληνικό Στρατό κα.
Ακόμα, ένα επί πλέον ισχυρό σημείο για τα ΕΑΣ, -τα οποία έχουν ΝΑΤΟϊκή πιστοποίηση- είναι ότι ανήκει στην κατηγορία των μεσαίας και κάτω κλίμακας αμυντικών βιομηχανιών, οι οποίες, αποκτούν παγκόσμια ενεργότερο ρόλο στη μεταψυχροπολεμική περίοδο. Και τούτο διότι η μείωση διεθνώς των μεγάλων απαιτήσεων του παρελθόντος σε συμβατικά αμυντικά υλικά όπως αυτά που παράγουν τα ΕΑΣ, οδηγεί στο κλείσιμο μεγάλων γραμμών παραγωγής από αμυντικές εταιρίες κολοσσούς και οι ένοπλες δυνάμεις διεθνώς, στρέφοντα σε μικρότερες εταιρίες για να καλύψουν τις σημερινές ανάγκες τους.
ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΚΟΠΗΣ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ.
Δυστυχώς οι μέχρι τώρα χειρισμοί -όχι μόνο στα ΕΑΣ αλλά και σε άλλες δημόσιες υποδομές της χώρας- δείχνουν ότι εξακολουθούν πολιτικές και πρακτικές παλαιάς κοπής.
Η χώρα, τέσσερα χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης και παρά τις πολιτικές εξαγγελίες πολλών από τις πολιτικές ηγεσίες για εθνικό Στρατηγικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης, δεν φαίνεται να έχει τη γνώση και την ικανότητα να καταρτίσει τέτοιο σχέδιο και οι αντιδράσεις στις εκάστοτε πιέσεις της Τρόϊκας, είναι της τελευταίας στιγμής και αποσπασματικές.
Όπως π.χ. αυτές με τα ΕΑΣ, για τα οποία σημειώνω ότι από το 2010 μέχρι το 2012 η εταιρία ‘’βομβάρδιζε’’ την πολιτική ηγεσία με επιχειρήματα για τις δυνατότητές τους να γίνουν βιώσιμα, να στηρίξουν την Εθνική Άμυνα και να φέρουν συνάλλαγμα στη χώρα, πλην όμως ‘’φωνή βοώντος εν τη ερήμω!’’. Εκτιμώ ότι ανάλογες προσπάθειες έκαναν και οι επόμενες διοικήσεις της εταιρίας και μόνο το Σεπτέμβριο του 2013 που έφτασε ο ‘’κόμπος στο χτένι’’ με την Τρόϊκα, η πολιτική ηγεσία αποφάσισε να κινηθεί, με άγνωστα ακόμη αποτελέσματα.
Και πως άλλωστε θα μπορούσε να λειτουργήσει διαφορετικά, αφού η συντριπτική πλειονότητα των πολιτικών και της υψηλής κρατικής ιεραρχίας τη μόνη επιστήμη που καλλιέργησε και τη μόνη πρακτική που ‘’εκπαιδεύτηκε’’ -επί δεκαετίες-, ήταν πως διαμοιράζονται με πελατειακά κριτήρια και με βάση την αναξιοκρατία στην εξουσία, δανεικά και δωρεάν δισεκατομμύρια της ΕΕ για την αναδιάρθρωση της γεωργίας.
Η δημιουργία συνθηκών για ανάπτυξη και παραγωγή πλούτου καθώς και κράτους δικαίου και στη χώρα, χρειάζεται πρόσωπα με διαφορετικό ‘’ποιόν’’ στα σημερινά ή μελλοντικά κόμματα.
Πιο ηθικά, πιο ικανά και πιο αποτελεσματικά.
Αλλά αυτό είναι υπόθεση των ίδιων πολιτών και κανενός άλλου και δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνο αν ο ίδιος ο πολίτης αλλάξει τα κριτήρια που ψηφίζει τα πρόσωπα που τον εκπροσωπούν. Από τον πολιτιστικό σύλλογο του χωριού, μέχρι τους βουλευτές.
(σσ. Άρθρο με ανάλογο περιεχόμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ‘’Ελευθεροτυπία’’ στις 5.9.2013).
Ο Στέφανος Ανδριάνης είναι Αντισ/γος ε.α , Πολιτ. Μηχανικός,
