Αλλαγή πορείας, με πολιτικές (κρατικο) συνδικαλιστικού τσαμπουκά, δεν γίνεται !

vΦωτό άρθρωνΤου Στέφανου Ανδριάνη*
 Για δεκαετίες η πλειονότητα των πολιτικών εξουσίας και όχι μόνο, έκαναν επιστήμη την  πελατειακή πολιτική, τον γλοιώδη λαϊκισμό, τον καταστροφικό υπερδανεισμό της χώρας και την κατασπατάληση των πόρων και συνέβαλαν μέσα από μια άκριτη κρατικίστικη πολιτική, στον ευνουχισμό της παραγωγικής ζωντάνιας της χώρας..

Η χώρα έχει υποστεί ένα ράπισμα. Η κρίση δεν θα ξεπεραστεί αν δεν ξεκινήσει άμεσα διόρθωση στρεβλώσεων που κατατρύχουν την χώρα.  Μια από τις στρεβλές λειτουργίες, είναι αυτή του συνδικαλισμού.

ΟΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΣΤΡΕΒΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

  •     Στον ιδιωτικό τομέα: Πρόβαλε ή ενίσχυσε ακραίες οικονομικές και εργασιακές διεκδικήσεις, πράγμα που αποτέλεσε μια από τις αιτίες να εγκαταλείψουν τη χώρα πολλές παραγωγικές μονάδες. Παρακολουθούσε με αβελτηρία και καιροσκοπισμό να μειώνεται χρόνο με το χρόνο η παραγωγή πλούτου και να καταστρέφεται η παραγωγική βάση της χώρας, χωρίς καμιά ουσιαστική αντίδραση.
  • Στο δημόσιο τομέα: ‘’Έστηνε’’ διαχρονικά σε στάση ‘’προσοχής’’ υπουργούς εκβιάζοντας για παροχές.  Η πλειονότητα των υπουργών, μερικοί από τους οποίους ήταν πρώην ‘’βαρείς’’ συνδικαλιστές ανταποκρινόταν, φορτώνοντας τη χώρα συνεχώς και άκριτα με δάνεια.
  • Οι  αγροτοσυνδικαλιστικοί φορείς: Σύμπραξαν, μαζί με το πελατειακό πολιτικό σύστημα, στην κατασπατάληση πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων δωρεάν ευρωπαϊκού χρήματος, που αντί να επενδυθεί στην αναδιάρθρωση της γεωργίας, κατέληξε ‘’φύλλα και φτερά’’, με τη γεωργία σήμερα σε διάλυση.

Ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των συνδικάτων στις Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας (ΔΕΚΟ) στις οποίες οι συνδικαλιστές ουσιαστικά συνδιοικούσαν. Όχι για να διασφαλίζουν ώστε οι δημόσιες εταιρίες να λειτουργούν σε όφελος των πολιτών και να μην φορτώνουν τον Έλληνα φορολογούμενο με τεράστιες ζημίες. Βασικός στόχος ήταν το πώς μερικές χιλιάδες εργαζόμενοι στην κοινή ωφέλεια θα κατοχύρωναν δυσανάλογα μεγάλα οικονομικά και εργασιακά προνόμια έναντι των άλλων εργαζομένων, εκμεταλλευόμενοι περιουσία, κεφάλαια και υποδομές δισεκατομμυρίων που επενδύθηκαν από το κράτος για την κοινή ωφέλεια και όχι για τους ίδιους.

 ΟΙ ΒΡΥΞΕΛΕΣ, ΤΑ ΠΕΙΣΤΙΚΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ Ο ….ΤΣΑΜΠΟΥΚΑΣ

Για το πως λειτουργεί ο συνδικαλισμός στις λοιπές μη προβληματικές ευρωπαϊκές χώρες, ως μέρος της δημοκρατικής λειτουργίας και πως αγωνίζεται με διαφορετική αντίληψη για τα σημερινά και μελλοντικά συμφέροντα των εργαζομένων, υπάρχουν πολλά παραδείγματα.

Όπως υπάρχουν και πολλά παραδείγματα πως γίνεται στην πράξη και πως αποδίδει η διεκδίκηση από τις χώρες μέλη της ΕΕ. Για παράδειγμα  το να στέκεται μια χώρα απέναντι στην ΕΕ και να διεκδικεί μόνο με θεωρίες, συνθήματα και τσαμπουκά, (είναι σειρά από τη σειρά μαθημάτων της …σχολής των κρατικοσυνδικαλιστών)  όπως λανσάρουν αρκετοί πολιτικοί μας, είναι μια πρακτική που δεν έχει πέραση! Για να συζητηθεί η όποια οικονομική ή άλλη διεκδίκηση, η ίδια η χώρα που την προβάλλει πρέπει να έχει την ικανότητα να διαμορφώνει και να παρουσιάζει θέσεις πειστικές και ρεαλιστικές (π.χ. ένα πειστικό μεταρρυθμιστικό σχέδιο που θα συντάξει η ίδια η Ελλάδα για το ξεπέρασμα της κρίσης της και με αυτό να διαπραγματευτεί). Πρόσφατο τέτοιο παράδειγμα είναι ο τρόπος που διαπραγματεύθηκαν-διεκδίκησαν  στη Ρώμη, η Ισπανία και η Ιταλία τη δημιουργία του νέου μηχανισμού ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Ήταν μια διεκδίκηση με πειστική πρόταση και σχέδιο, μέσα από τους κανόνες συζήτησης που έχουν αποδεχτεί και οι λοιπές χώρες. Θεωρώ ότι η πορεία αυτής της κρίσης πρέπει να μας πείσει ότι η χώρα μας πρέπει πρώτα να αποκτήσει ικανότητες να κάνει σοβαρά πράγματα και μετά να το ξανασκεφτούν όσοι έχουν στο μυαλό τους χειρισμούς με τσαμπουκά!

               *  Ο Στέφανος  Ανδριάνης είναι Αντισ/γος ε.α , Πολιτ. Μηχανικός,
                     

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *