Του Στέφανου Ανδριάνη*   

    Η πορεία εξέλιξης και ανάπτυξης των χωρών της Ευρώπης τον τελευταίο αιώνα, επηρρεάστηκε αρνητικά, όπου εφαρμόστηκαν δικτατορίες και διάφορες μορφές ολοκληρωτισμού (όπως στη χώρα μας), σε σύγκριση με τις  χώρες που εφάρμοσαν αταλάντευτα την ευνομούμενη δημοκρατία.

    Μια πρώτη σύγκριση δίνει τα εξής:

    Οι  χώρες: Βρετανία, Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Αυστρία, Ελβετία, Νορβηγία, Δανία, Σουηδία, Φινλανδία:

    Μετά τη φεουδαρχία,  επέλεξαν και εφάρμοσαν αδιάκοπα, ανεξάρτητα από κρίσεις και πολέμους, το καθεστώς της ευνομούμενης  κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας, ….είτε καταργώντας τις μοναρχίες είτε διατηρώντας τις, με συμβολικό χαρακτήρα.

    Κυβερνήθηκαν με εναλλαγή κεντροαριστερών ή κεντροδεξιών κυβερνήσεων είτε μονοκομματικών είτε πολυκομματικών.

    Όλες ανεξαίρετα έχουν παγκοσμίως τα υψηλότερα επίπεδα κατά κεφαλή εισοδήματος και κοινωνικού κράτους και αντιμετωπίζουν με λιγότερες απώλειες τις διεθνείς κρίσεις. Βέβαια, μερικές (πλην όμως οι λιγότερες) ήταν ισχυρές αποικιοκρατικές χώρες και ενίσχυσαν τον πλούτο τους  με πόρους από τις αποικίες.

    Από τα αποτελέσματα προκύπτει ότι η ευνομούμενη κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία ως πολίτευμα κατάφερε όπου εφαρμόστηκε,  να απελευθερώσει τις παραγωγικές δυνάμεις περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο σύστημα. Παράλληλα επιτυγχάνοντας διαρκή προσαρμογή των παραγωγικών σχέσεων μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου, περιόρισε τις κοινωνικές συγκρούσεις.   

    Από την άλλη πλευρά οι χώρες: Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα, λοιπές χώρες των Βαλκανίων και της Κεντρο-Ανατολικής Ευρώπης:

    Κυβερνήθηκαν μέχρι πρόσφατα από καθεστώτα φασιστικά, δικτατορικά ή μονοκομματικές λαϊκές δημοκρατίες.  Όλα, άφησαν φεύγοντας κληρονομιά βαρειές πληγές στη μετέπειτα κοινοβουλευτική δημοκρατία.

    Όλες οι παραπάνω χώρες, ακόμη και εκείνες που υπήρξαν αποικιοκρατικές, (Πορτογαλία, Ισπανία κλπ), φιγουράρουν στις χαμηλότερες θέσεις στην Ευρώπη σε κατά κεφαλή εισόδημα (στοιχεία ΔΝΤ του έτους 2011) και ανάπτυξη και πλήττονται πιο σκληρά από τις οικονομικές κρίσεις.

    Από τα αποτελέσματα συμπεραίνεται ότι τέτοιου τύπου καθεστώτα περιθωριοποιούν και απαξιώνουν μεγάλα κοινωνικά στρώματα, σε βάρος της ανάπτυξης, της προόδου και της ομαλής εξέλιξης των κοινωνιών.

    Πιο ενδεικτική είναι η περίπτωση της Γερμανίας. Κυριάρχησε το μιλιταριστικό και το φασιστικό καθεστώς και κατέστρεψε  τον κόσμο αλλά και την ίδια με δυο παγκόσμιους πολέμους.  Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Γερμανοί της κατεστραμμένης πρώην Δυτικής Γερμανίας με καθεστώς ευνομούμενης αστικής δημοκρατίας και με την οικονομική ενίσχυση των δυτικών, απογειώθηκαν οικονομικά.   Οι Γερμανοί, της επίσης κατεστραμμένης πρώην Ανατολικής Γερμανίας, με καθεστώς μονοκομματικής λαϊκής δημοκρατίας, παρά την ενίσχυση από την πρώην ΕΣΣΔ, έμειναν χαρακτηριστικά πίσω στην οικονομική ανάπτυξη, μέχρι την ενοποίηση.

Ο ΤΟΞΙΚΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ, ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΙΩΝΑ:

    Ο χορός τεσσάρων δικτατοριών, ξεκίνησε στη χώρα μας μετά τη μικρασιατική καταστροφή.

     Πρώτη η δικτατορία του  Θ. Πάγκαλου το 1925 για να …σωθεί η χώρα. Δεν …σώθηκε τίποτε και σε ένα χρόνο ανατράπηκε από έναν άλλον μελλοντικό  δικτάτορα, τον Γ. Κονδύλη.

    Η δικτατορία του Κονδύλη το 1935 που έγινε για να επαναφέρει τη βασιλεία, οδήγησε στη δικτατορία του Ι. Μεταξά το 1936, η οποία δυστυχώς, άφησε τη χώρα με ένα διαλυμένο πολιτικό σύστημα μέσα στη Γερμανική κατοχή.

    Έτσι η χώρα μετά την  απελευθέρωση, με κατεστραμένες τις κοινοβουλευτικές δυνάμεις και με ανύπαρκτες πολιτικές ισσοροπίες, δεν μπόρεσε να ξαναδρομολογήσει τη δημοκρατία και το χτίσιμο της χώρας, όπως οι άλλες Ευρωπαϊκές χώρες και βρέθηκε στο έλεος όσων ήθελαν τον καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο.

    Ο χορός των εγκληματικών πολιτικών εκτροπών κλείνει με τη στρατιωτική δικτατορία του 1967,  με αποκορύφωμα το έγκλημα κατά της Κύπρου το 1974 που οδήγησε στη διχοτόμηση του νησιού και στα πρόθυρα πολέμου της χώρας μας με την Τουρκία.

    Σε όλες τις περιπτώσεις οι λόγοι ήταν να …σωθεί η χώρα από τους ανίκανους πολιτικούς.

    Αυτό που φέρεται να είπε ο δικτάτορας Κονδύλης: ‘’Αν ήξερα τι είναι οι Έλληνες, θα κυβερνούσα τη χώρα από δεκανέας’’, συμπυκνώνει με τραγικό τρόπο την εγκληματική ανευθυνότητα και  ανικανότητα όλων των δικτατόρων, απέναντι στις τύχες της Ελλάδας.

    Βέβαια, και πολλοί από τους εκλεγμένους πολιτικούς δεν στάθηκαν στο ύψος της ευθύνης τους απέναντι στη χώρα, αλλά αυτό δεν νομιμοποιεί καμιά πολιτική εκτροπή.

    Μετά τη μεταπολίτευση του 1974, η χώρα είχε ανάγκη να αποτοξινωθεί από το ανώμαλο πολιτικό παρελθόν .

    Έφτασε όμως το εκκρεμές στο άλλο άκρο.

    Επικράτησαν στρεβλώσεις και η πελατειακή αντί της ευνομούμενης δημοκρατίας. 

    Φυσικά η πλειονότητα των προσώπων του πολιτικού συστήματος που επιλέγαμε ως πολίτες να μας εκπροσωπούν στο κοινοβούλιο, φέρει ευθύνη γι’ αυτές τις στρεβλώσεις, πλην όμως θα ήταν σφάλμα να  αγνοήσουμε ότι  ακόμη πληρώνουμε την τοξική πολιτική κληρονομιά και υστέριση ευνομούμενης δημοκρατίας που άφησαν στη χώρα οι  ολοκληρωτισμοί.

    Καιρός πια, για την Ευνομούμενη Δημοκρατία, με ηθικούς, ικανούς και αποτελεσματικούς πολιτικούς  στην εξουσία, με ευθύνη της ίδιας της κοινωνίας.

    Αφού το πέτυχαν πολλές άλλες χώρες, μπορούμε κι εμείς!  (www.aksiokratia.gr)

    *  Ο Στέφανος  Ανδριάνης είναι Αντισ/γος ε.α , Πολιτ. Μηχανικός